Προκειμένου να αξιολογηθεί η έννοια της συναισθηματικής διατροφής θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε πότε και γιατί τρώμε.
Ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ρυθμιστικούς μηχανισμούς προκειμένου να αντιλαμβάνεται την ανάγκη του να καταναλώσει τροφή και πότε η κατανάλωση πρέπει να σταματήσει διότι ένιωσε ικανοποίηση και κορεσμό.
Συναισθηματική διατροφή
Η παραπάνω διαδικασία ονομάζεται ενστικτώδης ή ενδογενώς ρυθμιζόμενη κατανάλωση τροφής. Εάν η κατανάλωση τροφής επηρεαζόταν μόνο από αυτό το μηχανισμό και τρώγαμε μόνο όταν πεινούσαμε τότε η μάστιγα της παχυσαρκίας θα περιοριζόταν μόνο στα περιστατικά τα οποία έχουν παθολογική αιτία. Συνεπώς η κατανάλωση τροφής πραγματοποιείται και προκειμένου να καλύψουμε κάποιες μη βιολογικές μας ανάγκες!
Προσπαθώντας να συνδέσουμε την κατανάλωση τροφής με την ψυχολογία μας, άμεσα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η τροφή είναι συνδεδεμένη με τις περισσότερες ευχάριστες ή/ και δυσάρεστες στιγμές μας. Από την παιδική κιόλας ηλικία θυμόμαστε τους γονείς μας να μας επιβραβεύουν με κάποιο τρόφιμο το οποίο μας άρεσε και ήταν κατά βάση γλυκό. Συνεπώς, εύκολα καταλήγουμε ότι οι γλυκές τροφές μας παρέχουν την επιβράβευση, μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα και εάν συνυπολογίσουμε σε αυτά το γεγονός ότι η κατανάλωση σοκολάτας αυξάνει την έκκριση «ορμονών χαράς» εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η κατανάλωση τροφής συνδέεται άμεσα με την ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων.
Στο φαγητό θα στραφούμε όταν είμαστε στεναχωρημένοι, όταν είμαστε αγχωμένοι, όταν είμαστε χαρούμενοι. Η επιλογή των τροφών (αλμυρά, γλυκά φαγητά είτε και τα δύο) εξαρτάται από το άτομο και από τον τρόπο που έχει επιλέξει να «χρησιμοποιήσει» το φαγητό (μέσο επιβράβευσης, χαλάρωσης ή τιμωρίας). Τσιμπολογάμε όταν δεν έχουμε τι να κάνουμε, από ανία. Τρώμε χωρίς να πεινάμε… τρώμε τα συναισθήματα μας γιατί δεν έχουμε τρόπο να τα εκδηλώσουμε!
